10 jaar later..

Lieve lieve lieve mensen die dit lezen,

Gisteren, 27 April, was het 10 jaar geleden dat ik deze ''reis'' ben begonnen op de plek wat nu mijn ''thuis'' is geworden. Met een onwerkelijk gevoel lees ik door mijn eerdere verslagen, vaak met een glimlach en eigenlijk ook wel met een traantje of twee.

Ik zie mezelf, het vrolijke 19 jarige meisje weer helemaal voor me. Wat een avontuur was het en is mijn leven nog altijd wel eigenlijk.

Dus.... ik raad je aan om de 3 vooraf geschreven verslagen ff door te lezen, je kan er zeker om lachen. En na 10 jaar vond ik het eigenlijk weer eens nodig om een officiële update op deze pagina te maken. Laten we beginnen.......

28 April 2025, ik schrijf dit vanuit mijn huidige werkplek ''Athina Luxury Suites'' waar ik Guest Relations, Concierge ben.

Tijdens mijn stage in Esperas, 10 jaar geleden - heb ik mijn huidige vriend leren kennen, Christos.

Sindsdien zijn wij samen, maken we mooie reizen en genieten we van het leven.

Natuurlijk, zijn er altijd wel ups and downs - maar genieten doen we zeker.

In de afgelopen jaren zijn we door veel steden in Europa gereisd, hebben we tijdens de corona periode in Thailand gewoond, wonen we nu in de wintermaanden in Sydney, Australie en hebben we een tal aantal landen gezien in Zuid-Oost Azie (meerdere keren in Thailand, Vietnam, Maleisie, Singapore [e-38] de Filipijnen).

Er staat nog van alles op het lijstje, maar Thailand is meestal wel ons toevluchtsoord waar we effe rustig bij kunnen komen van de hectische zomer.

Het mooie hotel waar ik nu werk, ben ik al 5 jaar bezig. Hier ben ik begonnen als front office agent (receptioniste), front office manager en ben ik nu overgestapt naar Guest Relations/Concierge.

Dit is iets wat typisch bij mij past en me ook goed bij voel. Mijn focus ligt bij de gasten die (nog altijd!) genoeg betalen voor een kamer bij ons en ik zorg ervoor dat hun verblijf smetteloos verloopt.

Ik werk 6 dagen in de week, 8 uur per dag. Mijn Grieks is vloeiend (mag ook wel he!), net zoals mijn Duits en Engels. Mijn Frans is pretty basic, ookal was ik daar vroeger goed in.

Om eerlijk te zijn, vind ik het een beetje moeilijk om op sommige Nederlandse woorden te komen.

Ondertussen hebben wij een leuk maar klein appartementje, in een traditioneel dorpje (op een hele hoge berg, pffffff nog altijd veel lopen) in Vourvoulos. Ik heb veel vrienden gemaakt over de laatste jaren en voel me ook thuis.

Natuurlijk, mis ik mijn familie en bepaald aantal Nederlandse dingen/plekken wel - maar gelukkig komt ieder jaar wel iemand mij op zoeken.

Vorig jaar was het pap, het jaar ervoor Ashley, Ricardo en de kleine Demi, het jaar daarvoor was het mam [e-38] Rard en ook is oma eens gekomen, net zoals een aantal vriendinnen.

Elk jaar aan het begin van het seizoen (rond Maart) en einde (rond Oktober) ga ik terug naar Nederland en geniet ik met mijn familie.

En... ik stuur meestal een pakket op naar mezelf in het begin van het seizoen, met typische Nederlandse lekkernijen en ook eigenlijk veel spullen van de DM want cosmetische producten enzovoort zijn gewoon be-lache-lijk duur hier.

Ik ben nog altijd bezig met sporten, heb karate wel effe links laten liggen maar ik vind hardlopen en boksen heel erg fijn - en dat maakt ook deel uit van mijn wekelijkse routine.

Grieks bakken en koken kan ik ook wel, en vind ik ook heel erg fijn om te doen! Christos heeft zelfs gezegd dat ik beter kook als zijn moeder! Thank God dat zij geen Nederlands kan lezen, anders hebben we een probleem. Hahaha!

Nu ter afsluiting, na tien jaar op Santorini voel ik meer dan ooit hoe bijzonder deze reis is geweest.

Wat ooit begon als een avontuur, is uitgegroeid tot een levensverhaal vol herinneringen, lessen en groei.

Ik heb geleerd dat bijna alles in het leven mogelijk is - als je ervoor vecht en vooral als je in jezelf blijft geloven, zelfs op momenten dat niemand anders dat doet.

Er zijn dagen geweest en die komen, waar ik familie en vrienden over de hele wereld mis.

Maar tegelijkertijd heeft het mijn wereld verrijkt. Het heeft me laten zien dat liefde en vriendschap geen grenzen kennen en dat echte verbinding altijd blijft bestaan, waar je ook bent.

Het heeft me geleerd om anders te kijken naar situatie's en om andere culturen te respecteren.

Van nieuwe smaken proeven van gerechten over de hele wereld, tot gesprekken voeren in talen die ik nauwelijks sprak, elke ervaring heeft me gevormd.

Daarom raad ik het iedereen aan: als je ooit de kans krijgt om te reizen, grijp die met beide handen.

Ga, ontdek, proef, verwonder, en laat jezelf verrassen door de wereld en door wie je zelf wordt onderweg.

Het leven is een reis! En elke stap buiten je vertrouwde pad brengt je dichter bij wie je werkelijk bent!

Een dikke knuffel aan iedereen die de moeite heeft genomen om dit verhaal te lezen,

Kaylee